Author: Taniya

  • In Appreciation of Professor Kumar David

    In Appreciation of Professor Kumar David

    Professor Kumar David, once an academic in the Engineering Faculty, Peradeniya University, and a Fellow of the Institution of Electrical Engineers in the UK and Hong Kong has left for eternal rest, last Monday while in Los Angeles, USA. We believe the “left” leaning English reader would miss Kumar’s forays into political controversies, with his own reading of issues that often provided dissenting, but populist perspectives, he developed over the decades since leaving the NSSP in 1980 July. Politically, he was advocating for “unity in the scattered left”.

    Professionally too, he stood out as an exceptional, pragmatic thinker and was accepted for that. We believe he still remains the youngest to be appointed to the Director Board of the CEB way back in 1970, perhaps after the change of government in July. Kumar would not have been 30 years then. He was also a strong critic of the Mahaweli Development power generation scheme in 1979, when the blueprint was out for academic observation.

    For us, Kumar was an interesting polemicist in our initial group of young Samasamaja activists, when we were into “entryism” trying to turn around the LSSP to its pre-coalition, Trotskyite politics of 1964. From among other academics including Wickramabahu, Sumanasiri, Shantha de Alwis, Nalin de Silva, Chris Rodrigo, who were key players in this small activist group labelled “Waama-Samasamajaya”, Kumar stood out as a frank and a blunt intervener in any discussion, when he had to disagree. He was a unique character in many ways. He was hard-hitting, sarcastic and witty in debates, at times consciously mispronouncing Sinhala terms or using them at the wrong place, gaining all the attention he wanted in discussions.

    Kumar’s strength was his ability to politically see through issues. We remember his reading of the outcome on the 1980 July strike. A fortnight before the July strike he resigned from the NSSP Central Committee wanting to take up an academic post in Zimbabwe. We met him crossing the Jawatte Road, opposite his residence in the early afternoon, on the day he was to leave Sri Lanka for Zimbabwe. He asked us how the strike was turning out. Ridiculing our optimism he said, “Macho, JR would simply crush the whole strike mercilessly, in a few days. What general strike with some clerks? This era you need to have the CEB and Rupavahini out on strike, if you want Jayawardene to listen to your demands”. He was no doubt right.

    At barricades too when protesting on political issues, he would guess the response of the police, just looking at them. He often stood right in front with his broad frame, far taller than all others, with an untanned brown beard, creating an elite, dominant personality in him that police officers too respected when engaging with him. He was from a very elite background no doubt, with high profile Jaffna Catholic family roots. His father was a district judge and few others in the immediate family circle too were judges and lawyers.

    A frequent visitor to Sri Lanka on a Sri Lankan passport, for he was no dual citizen, Kumar was quite familiar with local political issues and wrote his own interpretation on them in mainstream media. His high-flown English was very readable with his knack for wit and sarcasm and most would not miss his name in print media. So were we, despite our political differences and perspectives.

    He was a dominating personality in any forum and his interventions would be missed by most in “left of centre” Sri Lankan politics. We share our grief with Rohini and his family, and with that of all others in Sri Lankan “left” and democratic politics. Thank you Kumar for all your contributions and companionship, we cherish with camaraderie.

    Siritunge Jayasuriya

    General Secretary – USP

    Kusal Perera – Political Essayist

     

  • Anura Kumara – President of Crisis

    Anura Kumara – President of Crisis


    In the presidential election held on September 21, 2024, Anura Kumara Dissanayake
    won the presidency by receiving 5,740,179 votes, or 42.3 percent. He will go down in
    history as the president who failed to secure 50 percent of the valid votes cast in the
    presidential elections since 1982. In this presidential election, Anura Kumara was
    able to win 14 of the country’s 22 districts, while Sajith Premadasa won 8 districts.
    According to the parliamentary seat results released, Anura was able to win 106
    seats, while Sajith won 48 seats, indicating that there is no majority mandate.
    Anura Kumara’s victory is one outcome of the struggle that took place in 2022, which
    ousted then-President Gotabaya with the slogan "Gota Go Home." This struggle
    popularized the idea of sweeping away the corrupt capitalist families that had
    plunged Sri Lanka into the most serious crisis in its history. The struggle not only got
    rid of the president but also sent all 225 Members of Parliament home.
    The people's struggle was an expression of the aspirations of the public against the
    destruction caused by neoliberalism. However, there are serious contradictions
    between the policies of Anura Kumara’s National People's Power and the policies
    demanded by the people’s struggle. The aspirations of that struggle will not bear fruit
    under the government of the National People's Power. Nevertheless, another
    important factor highlighted by this election result is that the people are now rejecting
    the old traditional capitalist politics.

    The Janata Vimukthi Peramuna (JVP, the main force behind the NPP) has
    repeatedly asserted in the past that it stands for socialist policies. They made
    promise after promise, surpassing the commitments of other capitalist candidates.
    But very soon, the people will come to understand that the government formed by
    Anura is not capable of fulfilling the promises made to the people. It raises serious
    questions about whether Anura’s government will be able to at least bring
    punishment to the politicians who committed corruption and theft. Will they recover
    the stolen money? While Anura may have a short honeymoon period of a few
    months, he will ultimately fail to move beyond capitalist measures to implement even
    basic socio-economic reforms that the country demands.

    It is no secret that Anura Kumara has made agreements with imperialist forces to
    continue the neoliberal agenda, including deals with the IMF and the World Bank.
    During negotiations with the main capitalist business community during the elections,
    he openly promised that the IMF program would continue. In Anura Kumara’s own
    words, he stated that he is ready to "walk the rest of the ropeway that Ranil
    Wickramasinghe started with the IMF." Ranil Wickramasinghe announced after his
    defeat that he would hand over the responsibilities to the new president, Anura
    Kumara, to cross the rest of the bridge. Anura Kumara is going to rule the country to
    serve the needs of the International Monetary Fund, against the wishes of the people
    who put him in power.

    Anura Kumara has come to power by presenting a huge series of promises to the
    people, and when he fails to fulfill those promises, the mass anger of the people will
    erupt in a significant way against his rule. In such an environment, the oppressed
    people, including the working class, are bound to engage in class struggle to win their demands. It is the responsibility of the trade union movement and the true left to
    provide leadership.

    The United Socialist Party presented a series of clear solutions to the socio-
    economic and political crisis facing the country in the last presidential election. The
    USP advanced demands such as non-repayment of debt, full nationalization of key
    sectors such as banks and insurance under democratic workers' control, stopping
    the process of selling local resources to neoliberal capitalists, and resolving the
    national question based on the right to self-determination. Additionally, employers'
    provident funds should be controlled by trade unions and workers. A series of
    proposals were made, including the immediate abolishment of the executive
    presidency and the establishment of a workers' government to implement a socialist
    plan.

    We would like to express our heartfelt thanks to the voters who chose us. We
    received 8,954 votes, approving the program presented by the United Socialist
    Party. It should be specially mentioned that we extend our warm greetings for the
    good response received from the people of the north, where we received 1,221
    votes, and the response from the people of the east is equally encouraging, with 710
    votes. We also request that you join hands with us to face the deep crisis that is
    about to emerge and build a serious fight back for the forces of socialism.

    United Socialist Party – 09/23/2024

  • අනුර කුමාර අර්බුදයේ ජනාධිපති

    අනුර කුමාර අර්බුදයේ ජනාධිපති

     

    2024 සැප්තැම්බර් 21 පැවැති ජනාධිපතිවරණයේදී අනුර කුමාර දිසානායක ඡන්ද 5740179ක් එනම් සියයට 42.3ක් ලබාගනිමින් ජනාධිපතිධූරයට පත්විය. 1982 සිට මෙතෙක් පැවැති ජනාධිපතිවරණ වලදී ප්රකාශිත වලංගු ඡන්ද සංඛ්යාවෙන් සියයට 50ක් ගැනීමට අසමත්වූ එකම ජනාධිපතිවරයා බවට ඔහු ඉතිහාසයට එක්වනු ඇත. මෙම ජනාධිපතිවරණයේදී රටේ දිස්ත්රික්ක 22න් 14ක් ජයගැනීමට අනුර කුමාරට හැකිවූ අතර සජිත් ප්රේමදාස දිස්ත්රික්ක 8ක් ජය ගැනීමට හැකිවීම හා පාර්ලිමේන්තු මට්ටමින් නිකුත් කල ආසන ප්රතිඵල අනුව අනුරට ආසන 106ක් හා සජිත්ට ආසන 48ක් ජය ගැනීමට හැකිවීමද පෙන්නුම් කරන්නේ බහුතර ජනවරමක් ඔහුට නොමැති බවය. එසේම මෙම මැතිවරණයේ ප්රතිඵල පෙන්නුම් කරන අනෙකුත් සාධකය වන්නේ අනුර කුමාරගේ ජයග්රහණයට මූලික වශයෙන් පාදක වූයේ 2022 වසරේ සිදුවු Gota Go Home අරගලයේදී ඉස්මතු වූ වසර 76ක ශාපය ඉවත් කිරීම, ලංකාව ඉතිහාසයේ බරපතලම අගාධයට ඇද දැමු ධනපති දූෂිත පවුල් දේශපාලනය අතුගා දැමීම හා පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින 225 ගෙදර යැවිය යුතුය යන පොදු අදහස සමාජගත වීමේ ප්රතිඵලයක් වශයෙනි. එසේම එම ජනතා අරගලය නවලිබරල්වාදී විනාශයට එරෙහිව ජනතාවගේ විරෝධය අන්තර්ගතව තිබු අභිලාෂයන්ගේ ප්රකාශයකි. එහෙත් අනුර කුමාරගේ ජාතික ජන බලවේගයේ ප්රතිපත්ති හා ජනතා අරගලයේ බලාපොරොත්තු අතර බරපතල පරස්පරයන් පවතින අතර එකී අරගලයේ අපේක්ෂාවන් ජාතික ජන බලවේගයේ ආණ්ඩු පාලනයකින් පල නොදරනු ඇත. එසේ වුවද මෙම මැතිවරණ ප්රතිඵලය විසින් පෙන්නුම් කරන තවත් වැදගත් සාධකයක් නම් පැරණි සාම්ප්රදායික ධනපති දේශපාලනය ප්රතික්ෂේප කිරීමට ජනතාව තුල පැවැති දැඩි අභිලාෂයේ ප්රකාශණයක් මෙම ඡන්ද ප්රතිඵල වලින් පෙන්නුම් කිරීමය.
    ප්රතිපත්ති දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින බව ඉතිහාසයේ නැවත නැවත ප්රකාශ කරන ලද ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඡන්දය සඳහා අටවාගත් ජාතික ජනබලවේගය විසින් අනෙකුත් ධනපති අපේක්ෂකයින්ගේ පොරොන්දු අභිබවා යමින් පොරොන්දු පිට පොරොන්දු දුන්හ. ඔවුන් විසින් ජනතාවට දුන් පොරොන්දු ඉටු කිරීමට අනුර ගොඩ නගන ආණ්ඩුවට හැකියාවක් නොමැති බව වැඩි කාලයක් යෑමට මත්තෙන් ජනතාවට තේරුම් ගැනීමට හැකි වනු ඇත. අඩු තරමින් දූෂණය හා හොරකම් කල දේශපාලඥයින්ට දඩුවම් පැමිණ වීම හා හොරකම් කරන ලද එම මුදල් තොගය ආපසු ලබා ගැනීම සඳහාවත් කටයුතු කිරීමට අනුරගේ ආණ්ඩුවට හැකිවේද යන්න බරපතල ප්රශ්ණයකි. පළමු මාස කීපය ජනතාව රැවටීම සඳහා කෙටි මධුසමයක් ගත කිරීමේ ඉඩ කඩක් ඔහුට පැවතිය හැකි වුවද ඉන් ඔබ්බට ගමන් කරමින් රට ඉල්ලා සිටින ගැඹුරු සමාජ ආර්ථික ප්රතිසංස්කරණයන් කරා ගමන් කිරීමට ඔහු අසමත් වනු ඇත.
    IMF හා ලෝක බැංකුව ඇතුලු නවලිබරල් න්යාය පත්රය ඉදිරියට පවත්වාගෙන යෑම සඳහා අධිරාජ්යවාදී බලවේග සමග අනුර කුමාර ගිවිසුම් ගසා ඇති බව රහසක් නොවේ. ප්රධාන පෙලේ ධනපති ව්යාපාරික ප්රජාව සමග මැතිවරණ සමයේ පැවැති සාකච්ඡා වලදී විවෘතවම ඔහු පොරොන්දු දුන්නේ IMFවැඩ පිළිවෙල අඛණ්ඩව ඉදිරියට ගෙන යන බව සපත කරමිනි. අනුර කුමාරගේ වචන වලින්ම ප්රකාශ කරන්නේ නම් ඔහු කියා සිටියේ රනිල් වික්රමසිංහ IMF සමග ආරම්භ කළ වැල්පාලමේ ඉතුරු කොටස ගමන් කිරීමට ඔහු සූදානම් බවය. රනිල් වික්රමසිංහ තම පරාජයෙන් පසු ප්රකාශ කලේද දරුවා වැල් පාලමෙන් එගොඩ කිරීම සඳහා නව ජනාධිපතිධූරයට පත් අනුර කුමාරට තමන් බාර දෙන බවය. මෙයින් පෙනී යන්නේ තමන් බලයට පත්කළ ජනතාවගේ අභිලාෂයන්ට පිටුපා අනුර කුමාර ජාත්යන්තර මූල්ය අරමුදලේ උවමනාවන්ට අනුර රට පාලනය කිරීමට සිදුවන බවය.
    අනුර කුමාර බලයට පත්වන්නේ අතිවිශාල පොරොන්දු මාලාවක් ජනතාව ඉදිරියේ තබමින් වන අතර එකී පොරොන්දු ඉටු කිරීමට අසමත් වන විට ජනතාවගේ කෝපය ඔහුගේ පාලනයට එරෙහිව විශාල වශයෙන් පුපුරා කරලියට එනු ඇත. එම පරිසරය තුළ කම්කරු පංතිය ඇතුලු පීඩිත ජනතාව තම ඉල්ලීම් දිනා ගැනීම සඳහා පංති සටන් ක්රියාකාරිත්වයට එළඹෙනු නියතය. ඊට නායකත්වය සැපයීම වෘත්තිය සමිති ව්යාපාරයේ හා සැබෑ වාමාංශිකයින්ගේ වගකීම වන්නේය.
    පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී රට මුහුණ දෙන සමාජ ආර්ථික හා දේශපාලන අර්බුදයට පැහැදිලි විසදුම් මාලාවක් එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය විසින් ඉදිරිපත් කරන ලදි. සමාජවාදී ප්රවේශයක් පදනම් කර ගනිමින් ඉදිරිපත් කරන ලද එම වැඩ පිළිවෙලට IMF හා W.B. ණය ආපසු නොගෙවීම, ප්රජාතන්ත්රිය කම්කරු පාලනයක් යටතේ බැංකු හා රක්ෂණය වැනි දේශීය ආර්ථික මර්මස්ථාන ජනසතු කිරීම, නවලිබරල් ව්යාපෘතියට අනූව දේශීය සම්පත් විකිණීමේ ක්රියාදාමය නවතා දැමීම, ස්වයං නිර්ණය අයිතිය මත පදනම්ව ජාතික ප්රශ්ණය විසඳීම, සේවක අර්ථ සාධක අරමුදල වෘත්තිය සමිති හා කම්කරු පංති පාලනයකට යටත් කිරීම හා විධායක ජනාධිපතිධූරය වහාම අහෝසි කිරීම වැනි මූලික කරුණු මාලාවක් එයට ඇතුලත්විය.
    එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය ඉදිරිපත් කළ එම වැඩ පිළිවෙල අනුමත කරමින් අපගේ බලාපොරොත්තු අභිබවා ඡන්ද 8954 ලබා දුන් සහෝදර ඡන්ද දායකයන්ට අපගේ ආදරණීය ස්තුතිය පුද කර සිටිමු. එහිදි විශේෂයෙන් සඳහන් කළ යුතු වන්නේ අප ඉදිරිපත් කළ වැඩ පිළිවෙල වෙනුවෙන් ඡන්ද 1221ක් ලබා දෙමින් උතුරේ ජනතාවගෙන් ලැබුණු යහපත් ප්රතිචාරය හා ඡන්ද 710ක් ලබා දෙමින් නැගෙනහිර ජනතාව ගෙන් ලද ප්රතිචාරයට අපගේ උනුසුම් සුබ පැතුම් එක් කරන බවය. ඉදිරියේ මතුවීමට නියමිත ගැඹුරු අර්බුදයේදී එයට මුහුණ දීම සඳහා අප සමග අත්වැල් බැද ගන්නා ලෙසද ඔබ සියලු දෙනාගෙන් ඉල්ලා සිටිමු.
    එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය
    23.09.2024
  • මැතිවරණයක් අබියස   අරගලය විකුණාගෙන කෑම

    මැතිවරණයක් අබියස අරගලය විකුණාගෙන කෑම

    ගෝල්ෆෙස් අරගලයට වසර දෙකක් පිරුනෙ ගිය 9දාටයි. 2022 ජූලි 9දා තමයි අරගලයේ කූට ප්‍රාප්තිය සනිටුහන් කෙරුනෙ. 69 ලක්ෂයක ජනවරමින් තේරී පත්වුනු ජනාධිපතිවරයා ජනතා බලයෙන් පන්නා දැම්මය කිව්වම තාමත් හිතට දැනෙන ආආස්වාදය අපමණයි. ඒත් ඒ ආස්වාදය වැඩි දවසක් තිබුණෙ නැහැ. අනුප්‍රාප්තික ජනාධිපතිවරයා වශයෙන් පත්වුන රනිල් වික්‍රමසිංහ අරගලය පොඩිපට්ටම් කරන්න ගත්තෙ සති දෙකක් විතරයි. දැන් අපට ඉතිරි වෙලා තියෙන්නෙ අරගලය පිළිබඳ මිහිරි ඒ වගේම දුක හිතෙන මතක සටහන් විතරයි. ලංකාවේ ඉතිහාසයේ සටහන් වූ දැවැන්තම ජන අරගලය මේ අයුරින් නිමා වෙයි කියල අරගලයට සම්බන්ධ වූ අපි කවුරුවත් ඒ වෙලාවෙ හිතුවෙ නැහැ. හොල්ලන්නට බැරි මහ කළුගලක් වගේ තිබුණ රාජපක්ෂ බල කඳවුර බිමට සමතලා කරන්න අරගලයට හැකි වුනා. ඔවුන්ට රටේවත් ඉන්න බැරි තරමට අරගලය ඒ කියන්නෙ ජන බලය ඉස්මතු වුනා. රාජපක්ෂල රටට කළ විනාශය පිළිබඳව ජනතා සිත්සතන් තුළ සැඟවී තිබූ කෝපයයි මේ අයුරින් උතුරා ගියේ.

    ඒ අරගලය නිමා වි දෙවසරකට පසුවත් අපට අරගලය ගැන ස්තෝත්‍ර ගයමින් ඉන්න හැකියාවක් නැහැ. ගෝටාභය පලායාමෙන් පසුව හිස්වූ ජනාධිපති ධුරයට පත්වූ රනිල් වික්‍රමසිංහ දැන් කරගෙන යන වැඩපිළිවෙළ දිහා බැලුවම ජනාධිපතිවරයකු පලවා හරින්නට තරම් සමත් වූ අරගලයක් රටේ තිබුණද කියල හිතාගන්නත් බැහැ. අරගලය තුළින් පලවා හරින්නට අපේක්ෂා කළ පොහොට්ටුව ප්‍රමුඛ 225 හොර කල්ලිය එක්ක එකතු වෙලා රනිල් වික්‍රමසිංහ අරගලයේ තිබූ උත්තුන්ග පරමාර්ථ එකින් එක වළදාන්න ක්‍රියාකළේ අරගලයේ සිටි අපේ ඇස් ඉදිරිපිටදීමයි. දැන් ජනාධිපතිවරණයත් අත ළඟටම ඇවිල්ල. මේ වනවිට අරගලයේ ක්‍රියාකාරීව හිටපු අයත් සී සී කඩ විසිරිලා. සමහරු සද්දයක් නැතුව තමන්ගෙ වැඩක් බලාගෙන ඉන්නව. තව පිරිසක් අරගලය මගින් බැහැර කරන්නට අපේක්ෂා කළ ‘මහ පක්ෂ‘වල මෙහෙකරුවන් බවට පත්වෙලා. තව පිරිසක් විවිධ සංවිධාන හදාගෙන තමන්ගෙ පැවැත්ම වෙනුවෙන් වැඩකරගෙන ඉන්නව. අරගලයේ පරමාර්ථ ඉදිරියට ගෙනයාමට කැපවූ තව පිරිසක් මහජන කවුන්සිල ව්‍යාපාරය හැටියට ගෝල්ෆෙස් අරගලය අලුත් අදියරකින් ඉදිරියට ගෙනයාමට උත්සාහ කරනවා. එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂයේ අපි අයිති වෙන්නෙත් මෙන්න මේ කොටසටයි.

    අරගලය තුළ විවිධ පක්ෂ සහ විවිධ දේශපාලන මතවාද දැරූ අය සිටිය වගේම මහජන කවුන්සිල ව්‍යාපාරය තුළත් එවැනි පිරිස් ඉන්නව. ඒත් එම ව්‍යාපාරයේ කටයුතු කරගෙන යන විටදී අප අපේ පක්ෂය හෝ මතවාදය එය තුළට එබ්බවීමට කටයුතු නොකොට අරගලයේ පොදු පරමාර්ථ සාක්ෂාත් කරගැනීමට කටයුතු කරයුතු බවට පොදු එකඟතාවක් තියෙනවා. එලෙස වැඩ කිරීමෙන් විතරයි මහජන කවුන්සිලය කියන්නෙ දේශපාලන පක්ෂ වැඩක් හෝ පක්ෂයක උපකරණයක්/මෙවලමක් නොවන බවට පොදු ජනයා තුළ විස්වාසයක් ජනිත කළහැකි වන්නෙ. මේ කාරණය මෙහෙම ලිව්වෙ මහජන කවුන්සිලය කියන්නෙ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ වැඩක් බවට සමාජයේ විශේෂයෙන්ම ප්‍රාදේශීය සමාජ ක්‍රියාකාරීන් අතර පවා මතයක් නිර්මාණය වී තිබූ නිසයි. අරගලයේ ප්‍රධාන පරමාර්ථයක් වූ පාර්ලිමේන්තුවට යට නොවූ ජනතා බලයක් සහ පෙරටුගාමී පක්ෂයේ සටන් පාඨයක් වූ දියවන්නාවෙන් පිටත බලයක් යන දෙක අතර යම් සමපාත වීමකුත් පෙනෙන්නට තිබීම මීට එක හේතුවක් වෙන්න පුළුවන්. අනෙක් අතට මහජන කවුන්සිල ගොඩනැගීමේ කාර්‍යයේදී මුලදී මූලිකත්වය ගත්තෙ අරගලය තුළත් ක්‍රියාකාරීව හිටපු පෙරටුගාමී පාක්ෂිකයන් පිරිසක්. ඒ නිසාම මහජන කවුන්සිල ව්‍යාපාරය ප්‍රාදේශීය මට්ටමින් රට පුරා ව්‍යාප්ත කිරීමට බාධාකාරී තත්ත්වයක් පවතින බවත් අමතක කරන්න බැහැ.

    දැනට ප්‍රාදේශීය මට්ටමින් ගොඩනගා ඇති මහජන කවුන්සිල කීපයක්.ම පෙරටුගාමී පක්ෂයේ ක්‍රියාකාරීන්ගේ මෙහෙයවීමෙන් ගොඩනැගූ ඒවා. ඒවා ගොඩනගා වසර කීපයක් ගත වුනත් ඒවා පවතින්නේ එම පක්ෂයේ දැඩි ග්‍රහණය යටතේයි. මේ වැඩපිළිවෙළට කොතරම් එකඟ වුවත්, මහජන කවුන්සිලය පෙරට ගෙනයාම වෙනුවෙන් කොතරම් කැපවී වැඩ කරන්නට අදහස් කළා වුනත් බාහිර කෙනෙකුට මේ ඇතැම් කවුන්සිල හා සම්බන්ධ වී වැඩ කරන්නට ඉඩක්/අවස්ථාවක් නැහැ. මන්ද යත් මේ ඇතැම් කවුන්සිලවලට අරක් ගත් පක්ෂ ක්‍රියාකාරීන් ඒවා පවත්වාගෙන යන්නේ ඉතා සංවෘත විදියටයි. ඒක පොදු සමාජයට විවෘත නැහැ.

    මහජන කවුන්සිල වටා ගොනුවී සිටින අරගලයේ ක්‍රියාකාරීන් වැඩිදෙනෙක් මහජන කවුන්සිල දේශපාලන පක්ෂ රාමුවක් තුළ කොටු කරන්නට කැමති වුනේ නැහැ. අර කලින් කිව්ව විදියක් මහජන කවුන්සිල ගොඩනැගීමට බාධාවක් වුනෙත් මේ හැඟීමයි. මෙවන් වාතාවරණයක් තුළ තමයි අරගලය හා සම්බන්ධව සිටි පෙරටුගාමී පක්ෂයේ ක්‍රියාකාරීන් මූලික වෙලා ජන අරගල සන්ධානය නමැති දේශපාලන සංවිධානය ගොඩනැගෙන්නෙ. ඇත්තටම ඒක මැතිවරණ පෙරමුණක්. ඉදිරියේ එන ජනාධිපතිවරණයට මුහුණ නොදී සිටීමට පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයට තියෙන නොහැකියාව නිසා එයට ආවරණයක් වශයෙන් ගොඩනැගූ එකක්. පෙරටුගාමී පක්ෂය ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් බිඳී ආ පක්ෂයක් නිසා එහි දේශපාලන තිඹිරි ගෙය ජවිපෙයි. ජවිපෙ දැන් ජාතික ජන බලවේගය ගොඩනගා රටේ පාලන බලය ගැනීමට ඔන්න මෙන්න වගේ ඉන්නව කියල පේන තත්ත්වයක් තුළ පෙරටුගාමී පක්ෂ අනුගාමිකයන් විශාල වශයෙන් ජවිපෙ/ජාජබ දෙසට නැඹුරු වීමේ තත්ත්වයක් පෙන්නුම් කෙරුනෙ. දියවන්නාවෙන් පිටත බලයක් කියල කෑගැහුවට එවැන්නක් කෙරෙන පාටක් නැති නිසාත් ජවිපෙ දියවන්නාවේ බලය අල්ලගන්න ආසන්න වගේ පේන නිසාත් පෙසප අනුගාමිකයන් ජාජබය වෙතට නැඹුරු වීමේ ප්‍රවනතාව පෙසප නායකත්වයට ලොකු අභියෝගයක් වුනා. පෙසප මාධ්‍ය ඔස්සේ සහ වෙනත් ක්‍රියාකාරකම් හරහා මෙතෙක් ගොඩනගාගෙන තිබූ ප්‍රතිරූපය බිඳවැටීමේ අවදානමකට මුහුණ පා සිටි අවස්ථාවක තමයි මේ ජන අරගල සන්ධානය ගොඩනගා ගැනීමට ඔවුන් යොමු වෙන්නෙ.

    තමන්ගේ දේශපාලන ධාරාවට අනුගත කුඩා සංවිධාන/කණ්ඩායම් කීපයක් සහ සටන්කාමී අරගලකාරී උවමනාව හැර දේශපාලනයේ ගැඹුරක් නොදුටු අරගලයේ ක්‍රියාකාරීන් පිරිසක් එකතු කරගෙන ජන අරගල සන්ධානය ගොඩනැගෙන්නෙ මේ සන්දර්භය තුළයි. මෙය හඳුන්වා දෙන්න පුළුවන් හොඳම යෙදුම තියෙන්නෙ ඉංගිරිසි බසින්. එය ්කකස්බජැ දf ජදබඩැබසැබජැ එකක්. ගැඹුරු දේශපාලන සංවාදයකින් පසුව ඇති කරගත් කල් පවත්නා ප්‍රතිපත්ති රාමුවක් උඩ ගොඩනැගුනු එකක් වෙන්න බැහැ. අරගලයේ අරමුණු ඉදිරියට ගෙනගොස් හැබෑ ිහිඑැප ජය්බටැ එකක් කරන්න මේ සන්ධානය ගොඩනැගූ අයට ඇත්ත උවමනාවක් තිබුණ නම් ඒ වෙනුවෙන් කැපවී ක්‍රියා කළ, ඒ වගේම පෙසප නායකත්වය හොහොඳින් දන්නා එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය සමග මේ ගැන කතා නොකළේ ඇයි? මේ සන්ධානයේ අනෙකුත් කොටස් නොදන්නව උනාට පෙසප නායකත්වය හොඳට දන්නව මැතිවරණයකදී තමන්ගෙ ජාම බේරගන්න හදන සන්ධානයකට එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය එකතු නොවන බව. ඕනෑම ආකාරයක සන්ධානයක් පෙරමුණක් ගොඩනැගීමට ඕනෑම පක්ෂයකට අයිතියක් තියෙනවා. එහි ප්‍රතිපත්ති/වැඩපිළිවෙළ විවේචනයට ලක්වුනත් ඒ අයිතිය බැහැර කරන්න බැහැ. හැබැයි මේ අවස්ථාවෙදි මේ ජන අරගල සන්ධානය බොහෝ දේශපාලන සහ සමාජ ක්‍රියාකාරීන්ගේ ඇහි බැම උඩට කරන්නට හේතු වුනේ අරගලය කියන නම මැතිවරණ පෙරමුණක නමට යොදා ගැනීම නිසයි. ඒ කියන්නෙ අරගලයෙ අයිතිකාරයො මොවුන්ද? අරගලය නමින් ඡන්දය ඉල්ලන්න මොවුන්ට අයිතියක් තියෙනවද? වගේ ප්‍රශ්න ඔවුන් මතු කරනව.

    ඇත්ත කාරණය තියෙන්නෙ පෙරටුගාමී පක්ෂය පිළිබඳව මුලින් කී විස්තරය තුළයි. තමන්ගෙ නොහැකියාව වසාගන්නට පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂ නායකත්වය ගත් මේ පියවර අනාගතයට බලපාන්නෙ කොහොමද කියන එකයි අප විසින් බැලිය යුතු මූලික කාරණය. පෙසපට අනුගත කොටස් හැර සමාජයේ අරගලයට හිතවාදී කොටස් මෙය දකින්නෙ අරගලය විකුණාගෙන කෑමක් හැටියට කියන කාරණය හංගන්න බැහැ. මේ වෙලාවෙ තමන්ගෙ පැවැත්ම යන කෙටිකාලීන අරමුණ ඉටුකර ගන්නට ඉවහල් වුනත් මේ ක්‍රියාමාර්ගය නිසා ඉදිරියේදී එදා ආකාරයෙන් අරගලයක් මතුවීමට තියෙන අවස්ථා මේ නිසා දැඩි ලෙස ඇහිරී යනවා. පෙසපයේ මෙම ක්‍රියාකලාපය පොදුවේ වමේ ව්‍යාපාරයටම පොදු අරගල ක්‍රියාකාරීත්වයක් ගොඩනැගීමට තිරිංගයක් විදියට ක්‍රියා කරනු ඇති. ඒ නිසා අරගලයේ ජීව ගුණය සුරැකීමටත් එය තව ශක්තිමත් කොට ඉදිරියට ගෙනයාමටත් කැපවී ක්‍රියා කිරීම මේ දේශපාලන උපායට හසු නොවූ අයගේ වගකීමයි.

  • ලේ හැලීම් තවත් එපා  ’83 කළු ජූලියට 41 වසරයි.

    ලේ හැලීම් තවත් එපා ’83 කළු ජූලියට 41 වසරයි.

    පහනක් දල්වන්න ඔබත් එන්න ජූලි 23දා ප.ව. 4.30ට බොරැල්ල කනත්ත ඉදිරිපිටදී උතුරු දකුණු සහෝදරත්වය

  • ආර්. සම්පන්තන්ගේ වියෝව යුගයක අවසානයක්

    ආර්. සම්පන්තන්ගේ වියෝව යුගයක අවසානයක්

    රාජවරෝතියම් සම්පන්තන් පසුගිය ජුනි 30 වැනිදා ස්වභාවික හේතූන් මත මිය ගියේය. අවසන් කාලයේ ඉතා දුර්වල සෞඛ්‍ය තත්ත්වයෙන් පසුවූ ඔහු ඒ වන විටත් දේශපාලන කතිකාවන් රැසකට මැදිවූ අයෙකු විය. 1956දී වයස අවුරුදු 23ක් වූ ඔහු ඉලංකෙයි තමිල් අරසු කච්චි හෙවත් ෆෙඩරල් පක්ෂයට සම්බන්ධ වූ සම්පන්තන් වයස අවුරුදු 91 දී මිය යන තුරුම ක්‍රියාකාරී දේශපාලනයේ නිරත විය. ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව, වාර්ගික ගැටුම, වඩ්ඩුක්කෝට්ටෛ සමුළුව, උතුරේ සන්නද්ධ අරගල හා එය පරාජය කිරීමෙන් පසු ඇති වූ දේශපාලන අර්බුදයන් වැනි ඉතා දිගු ඉතිහාසයකට ඔහුගේ ජීවිතය බැදී පවති.

    සම්පන්තන්ගේ දේශපාලන ස්ථාවරයන් ප්‍රතිවිරෝධතාවලින් පිරී තිබෙන අතර දැඩි විවේචන රැසකට ඔහුට මුහුණ දීමට සිදුවිය. ඔහුගේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති සහ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිපත්ති පිළිබඳ ආස්ථානයන් බොහෝ දුරට දක්ෂිණාංශික විය. එවකට අනෙකුත් දෙමළ නායකයින් ගත් ස්ථාවරයම සම්පන්තන්ද දිගටම පවත්වාගෙන ගියේය. කෙසේ වෙතත්, දෙමළ ජාතිකත්වය සඳහා වූ ඉල්ලීම සම්බන්ධයෙන් ඔහුගේ ස්ථාවරය පසුකාලීනව සැලකිය යුතු වෙනස්කම් වලට ලක්ව ඇති බව පෙනේ. 1977 බලයට පත් ජේ.ආර්.ජයවර්ධනගේ ආණ්ඩුව 1983 දී 6වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඉදිරිපත් කර ඒකීය රාජ්‍යක් වෙනුවෙන් ප්‍රතිඥ්ඥා දීමට කල නියෝගය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම සමග පාර්ලිමේන්තුදූරය අහිමි කර ගත් ද්‍රවිඩ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් එක් අයෙකු ඔහු විය. කෙසේ වෙතත්, රැඩිකල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජාතික ඉල්ලීම මත එම තීරණය ගන්නවාට වඩා ඔහු පක්ෂයේ තීරණයන්ට බැඳී සිටි බව පෙනේ. අසූව දශකයේ අග භාගයේදී ඉන්දීය හමුදාව යටතේ එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය පරාජය කිරීමේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් නිර්මාණය කිරීමේ මෙහෙයුම ක්‍රියාත්මක වන විට ඔහු එම මෙහෙයුම්වලට සම්බන්ධ වූයේය. ඔහුගේ අවධානය යොමුව තිබුණේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවල තම පක්ෂය සහභාගී කරවීම කෙරෙහිය. ඔහු කිසි විටෙකත් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ දේශපාලනයෙන් ඔබ්බට යන ප්‍රතිපත්තියක් කරා ඔහු ගමන් කළේ නැත. ඔහු පූර්ණ ලෙසම ධනපති පාර්ලිමේන්තුවාදී දේශපාලනඥයෙක් විය. 1977 දී අමිර්තලිංගම්ගේ නායකත්වයෙන් ත්‍රිකුණාමලය ආසනය සඳහා ඔහු තරඟයට ඉදිරිපත් වීම ආරම්භක පියවර විය.

    එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය තහනම් කිරීමෙන් පසු දෙමළ දේශපාලන නියෝජනය ද අඩපණ විය. මෙම කාලය තුළ කිසිදු දෙමළ පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනඥයකුට ජනතාවගේ පූර්ණ සහයෝගය ලබා ගැනීමට නොහැකි විය. එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානයේ සහය නොමැතිව කිසිවකුට දෙමළ ජනතාවගේ නියෝජිතයකු ලෙස පෙනී සිටිය නොහැකි විය. කොටි සංවිධානය ශ්‍රී ලංකා රජය සමඟ සාකච්ඡා ආරම්භ කර එකඟතාවකට පැමිණීමට උත්සාහ කිරීම සමග නව යුගයක් ආරම්භ වූ බව පැවසීම අතිශයෝක්තියක් නොවේ. එල්ටීටීඊය සිදුකල ප්‍රහාර වලින් පසුව, විවිධ සන්නද්ධ කණ්ඩායම් ශ්‍රී ලංකා රජය සමඟ සමීපව කටයුතු කිරීම ආරම්භ කලේය. විශේෂයෙන්ම නැගෙනහිර ප්‍රදේශයේද මෙම සන්නද්ධ කණ්ඩායම් විවිධ ක්‍රියාවල නිරත වූහ. මෙම පරිසරය තුල කුඩා පක්‍ෂයක් බවට හැකිලී ගිය දෙමළ කොංග්‍රසය සහ ඔවුන්ගේ සන්ධානයට ජනතා සහයෝගය ඒකරාශී කර ගැනීමට නොහැකි විය. එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය දෙමළ ජනතා නියෝජනයක් ඇති කිරීමේ ක්‍රියාවලිය ආරම්භ කළේ මේ අවධියේදීය.

    එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය ඔවුන්ගේ ව්‍යාපාරයෙන් පිටතට බලය විහිදීම සඳහා සංවිධානයක් ලෙස කටයුතු කිරීම නතර කළේ නැත. සම්පූර්ණයෙන්ම අලුත් පක්ෂයක් ගොඩනැගීමට පියවර නොගත් අතර ඔවුන් ඒවන විටත් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ වලට සම්බන්ධ වී සිටි බලවේග එකතු කර එය ඔවුන්ගේ පාලනයට යටත් කර ගත්හ. එල්.ටි.ටි.ඊ. සංවිධානය මෙයට මැදිහත් වූයේ උපක්‍රමශීලි අයුරිනි. මෙම උත්සාහය සඳහා ඔවුන් සමඟ වැඩ කරන විශ්වසනීය පිරිස් බඳවා ගත්හ. ඔවුන් මුහුණදුන් ලොකුම අභියෝගය වූවේ විසිරි සිටින ජනතාව එකතු කර එක සංවිධාන ජාලයකට ඇතුලත් කිරීමය. එල්.ටී.ටී.ඊ.යට ඔවුන්ගේ සන්නද්ධ හමුදාවන්ගේ බලය භාවිතා නොකර මෙය කළ නොහැකි විය. අනික එල්.ටී.ටී.ඊ.යේ පුර්ණ සහය ඇතිව මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වීම ආකර්ෂණය දිනාගත් පාර්ලිමේන්තු ධූරයක් සහතික කරන බව ද සත්‍යයකි. අවසානයේ එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය ඉදිරිපත් කළ ඉල්ලීම් සියල්ල පිළිගත් නව සන්ධානයක් ලෙස – දෙමළ ජාතික සන්ධානය 2001 වසරේදී පිහිටුවන ලදී. එල්.ටී.ටී.ඊ.යට පූර්ණ සහයෝගය ලබා දීම සහ එල්.ටී.ටී.ඊ.ය සමඟ සමීපව කටයුතු කිරීම සඳහා සියලු දෙනාගේම එකඟත්වය ප්‍රකාශ කෙරින. එය ප්‍රතිපත්තිමය ස්ථාවරයක් නොවු අතර දෙමළ නායකයින් මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වීම සඳහා ගනු ලැබූ පියවරයක් විය. ආරම්භයේ සිටම දෙමළ සන්ධානය තුළ බෙදීම් පැවති බව නොරහසකි. මේ අවස්ථාවේදී සම්බන්ධන්ගේ භූමිකාව වැදගත් විය. විසිරුණු බලවේග එක සංවිධානයකට ගෙන ඒමට හැකිවීම ගැන සම්බන්ධන්ගේ මෙහෙවර මෙහිදී කැපී පෙනේ. ඔහු වයසින් වැඩි වූවා පමණක් නොව ඔහු තරම් පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනය ගැන අත්දැකීම් තිබෙන වෙනත් කිසිවකු එහි සිටියේ නැත. එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානයේ නායකත්වය සමඟ සෘජු සංවාදයක් පවත්වා ගැනීම සඳහා සම්බන්ධන් විසින් විශේෂ මෙහෙවරක් ඉටු කරනු ලැබීය.

    මෙම කාලය දෙමළ දේශපාලනයේ වැදගත් කාල පරිච්ඡේදයක් විය. ඒ සමග සම්පන්තන්ගේ දේශපාලන ජීවිතය වෙනස් කළ තීරණාත්මක කාල පරිච්ඡේදයක් විය. දෙමළ සන්ධානයේ දේශපාලන ප්‍රතිපත්ති ඉදිරිපත් කරන ලද්දේ එල්ටීටීඊ නායකත්වය විසිනි. සංවිධානයේ ප්‍රධාන ප්‍රතිපත්ති ස්ථාවරය ඉදිරිපත් කරන විට සම්පන්තන්ගේ එක්සත් දෙමළ කලාප නිජභූමිය පිළිබඳව ගත් ස්ථාවරයන් හා දෙමළ ජනතාවගේ ස්වයං නිර්ණ අයිතිය සම්බන්ධයෙන් ඔවුන් අතර පැහැදිලි එකඟත්වයක් තිබුනි. ජාත්‍යන්තර මැදිහත්වීමකින් සාකච්ඡා ආරම්භ කර සාමය ගොඩනැගීමේ පියවර ගැනීම ගැන ඔවුහු එකඟ වූහ. සම්පන්තන්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් සන්ධානය මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ පළමු මැතිවරණයෙන් සැලකිය යුතු ජයග්‍රහණයක් ලබා ආසන 15 ක් දිනා ගැනිමට හැකි විය. ඒ හරහා ජනතා බලයක් සහිත වැදගත් දෙමළ නියෝජිත ආයතනයක් බවට ඔවුන් පත්විය. සම්පන්තන් දෙමළ සන්ධානයේ සභාපතිවරයා ලෙස පාර්ලිමේන්තුවේදී කළ පළමු කතාව බරපතළ එකක් විය. දෙමළ ජනතාවට ස්ථිර විසඳුමක් නොදුන්නහොත් මීළඟ පාර්ලිමේන්තුවට නොඑන බව ඔහු ප්‍රකාශ කළේය.

    යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසු දෙමළ ජනතාවගේ එකම සංවිධානය බවට දෙමළ සන්ධානය පත්වූයේ මේ අයුරිනි. එසේ වූවද නිවැරැදි ප්‍රතිපත්තියක් ඇතිව එය ඉදිරියට ගෙන යාමට නායකත්වය ලබාදීමට කිසිවකු සමත් වී නැත. මේ අනුව දෙමළ සන්ධානයේ බිඳවැටීම සහ මහජන විශ්වාසය ගිලිහීම නොවැළැක්විය හැකි විය. එයට එක් හේතුවක් වූයේ සම්පන්තන් සහමුලින්ම පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට අනුගත වීමය. අමිර්තලිංගම්ගෙන් පසු විපක්ෂ නායක ධූරයට පත් වූ සම්පන්තන් ඔහුගේ රැඩිකල් ප්‍රතිපත්තිමය ස්ථාවරයන් ආරක්ෂා කර ගත්තේ නැත. එක්සත් ශ්‍රී ලංකාවක් යටතේ ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් ලබා ගැනීම සඳහා බටහිර රාජ්‍යන් වල සහය ලබා ගැනීමද ඉන්දීය රාජ්‍යයේ සහයෝගය ලබා ගැනීමටද ප්‍රමුඛත්වය දීම වැනි ස්ථාවරයන් දෙමළ දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වය අර්බුදයට ඇඳ දැමිය. නමුත් මේ තත්ත්වයට සම්පන්තන්ට පමණක් වරද පැටවිය නොහැකිය. දෙමළ කතා කරන ජනතාවගේ නියෝජිතයන් යැයි කියා ගන්නා සියලු දෙනා මෙම තත්වය ඇතිවීමට සාමූහික වගකීම භාරගත යුතුයි.

    ඔහුගේ දේශපාලන ජීවිතය දශක හයක් පුරා දිව ගියේය. ඔහු ගැන කතා කිරීමේදී සහ ලිවීමේදී එයින් ඉගෙන ගත යුතු බොහෝ දේ ඇත. ඔහුගේ වියෝව දෙමළ දේශපාලනයේ පසුබෑමක් ද සනිටුහන් කරයි. සම්පන්තන්ට මෙම තත්වයට මුහුණ දීමට සිදු වූයේ ඔහුගේ අභාවය සිදුවන්නට පෙරය. මේ වන විට දෙමළ සන්ධානය පිල් කීපයකට මේ වන විට බෙදී ඇත. ඒ අතර තවත් දෙමළ නියෝජිතයන් පිරිසක් අලුත් මැතිවරණ වේදිකාවක් ගොඩනගමින් සිටී. අද නායකයින් ලෙස ඉදිරියට එන දෙමළ නායකයන් සියල්ලෝම හිස් කතාවලින් හා පුහු සහතිකවලින් වැජඹෙන අය වෙති. දෙමළ ජනතාව මුහුණ දෙන ප්‍රශ්න වලට විසඳුම ලෙස ධනපති විදේශ බලවේග විශ්වාස කිරීම හැර වෙනත් ප්‍රතිපත්තියක් ඔවුන් කිසිවෙකුට නැත. දෙමළ ජනයාගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් ගෙන යන අරගලයේදී සිදුවූ විනාශයන් හා පාඩු රැසක් විඳ දරා ගනිමින් අරගල දේශපාලනයට අවතීර්ණ වීම හැර වෙනත් මාවතක් ඇත්තේ නැත. පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනය එහි කොටසක් ලෙස පමණක් සැළකිය යුතු අතර එම යුගයේ අවසන් නියෝජිතයා ලෙස සම්පන්තන් ඉතිහාසයට එක් වනු ඇත. ඔහුගේ සමුගැනීම මෙතුවක් පැවැති උතුරේ දේශපාලනයේ යුගයක අවසානයක් සනිටුහන් කරයි.

  • Committee for Worker’s International

    Committee for Worker’s International

    ටෝනි සනුවා CWI ලේකම්

    මීට වසර 50කට පෙර 1974 අප්‍රේල් 20-21 සති අන්තයේ, ලන්ඩනයේ කැම්ඩන් හි “ඕල්ඩ් මදර් රෙඩ්කැප්” ආපන ශාලාවේ හි කාමරයක කුඩා නමුත් තීරණාත්මක ජාත්‍යන්තර රැස්වීමක් පැවැත්විණි. මෙම රැස්වීම නව විප්ලවවාදී ට්‍රොට්ස්කිවාදී ජාත්‍යන්තර සංවිධානයක් වන කම්කරු ජාත්‍යන්තරයක් සඳහා වූ කමිටුව – CWI දියත් කිරීම සඳහා ඓතිහාසික තීන්දුවකට එළැඹිය. එසේම නව ජාත්‍යන්තරය මාක්ස්, එංගල්ස්, ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කිගේ අදහස් හා විධික්‍රම මත පදනම්ව ගොඩනැගීමට තීන්දු කරන ලදි.

    එම රැස්වීමට පැමිණ සිටියේ බි්‍රතාන්‍යයේ ‘මිලිටන්ට්’ නැමැති පුවත්පතේ සාමාජිකයින් සහ අයර්ලන්තය, ජර්මනිය සහ ස්වීඩනය යන රටවල පිහිටුවා ඇති ඉතා කුඩා කණ්ඩායම්ය. ශ්‍රී ලංකාව, ජැමෙයිකාව සහ තවත් සමහර රටවල තනි පුද්ගලයින් ද මෙයට එක් විය. එම අවස්ථාවෙහිදී සංඛ්‍යාවෙන් ඉතා කුඩා වුවද, CWI 1970 දශකයේ දෙවන භාගයේ සහ 1980 ගණන්වල වැදගත් ඉදිරි පියවරක් තබමින් ජාත්‍යන්තරව සැලකිය යුතු බලපෑමක් ඇති කිරීමට සමත් විය. වසර 50ක් පුරා, CWI ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තිය සඳහා විප්ලවවාදී සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් ඉදිරිපත් කරමින් දේශපාලන අරගලයක නිරත වූ අතර කම්කරු පන්තියේ සහ පීඩිතයින්ගේ අරගල සඳහා සහභාගී වෙමින්, බොහෝ පංති අරගල අවස්ථාවල ප්‍රමුඛ කාර්යභාරයක් ඉටු කරනු ලැබීය.

    බි්‍රතාන්‍යයේ, ජර්මනියේ, එක්සත් ජනපදයේ සහ තවත් සමහර රටවල වැඩ වර්ජනවල නැගීමත් සමග පන්ති අරගලයේ පිබිදීම සඳහා සීඩබ්ලිව්අයි සාර්ථකව මැදිහත් වී ඇත. ආසියාවේ, අප්‍රිකාවේ සහ ලතින් ඇමරිකාවේ දිගහැරුණු බිහිසුණු තත්ත්වයන් තුළ නයිජීරියාව, දකුණු අප්‍රිකාව, චිලී, ශ්‍රී ලංකාව, ඉන්දියාව වැනි තීරණාත්මක රටවල විප්ලවීය හරය අපි පවත්වා ගෙන ගිය අතර, අපගේ බලවේග එහි සිදුවන පංති අරගලවලට සක්‍රීයව සහභාගීවීමට හැකිවිය. යුද්ධ තත්වයන් සමග පන්ති ගැටුම් හා අරගලය ත්‍රිවු වීම හා ගෝලීය ධනවාදයේ ගැඹුරු වන අර්බුදය ඉදිරියේ සමාජවාදී ස්වාධීන දේශපාලන විකල්පය ගොඩනැඟීම සඳහා හදිසි අවශ්‍යතාවය කම්කරු පන්තිය ඉදිරියේ මතු කර ඇත.
    සීඩබ්ලිව්අයි ජාත්‍යන්තරය එම ක්‍රියාවලියේ කොටසක් වන අතර විප්ලවවාදී ට්‍රොට්ස්කිවාදී ව්‍යාපාරය ලෝක පරිමානව යලි ගොඩ නගමින් අවසානයේ බහුජන පක්ෂ බවට පත්විය හැකි විප්ලවවාදී සමාජවාදී පක්ෂ ගොඩනැගීම සඳහා සක්‍රිය වැඩ කොටසක් ඉටු කරමින් සිටි. එවැනි පක්ෂ ගොඩනැගීමේ අරගලයේදී මතුවන නව බලවේග හා පක්ෂ බිහිවනු ඇත. අප ගොඩනගන සංවිධාන ශක්තිමත් මාක්ස්වාදී න්‍යායික පදනමක් සහිත ඉදිරි දර්ශනයක් සහ වැඩපිළිවෙලක් මත පදනම් වීම අත්‍යවශ්‍ය කරුනකි. ඒ අතරම, ඔවුන් පන්ති අරගලයට සහ පීඩිතයන්ගේ ජීවිතවලට ක්‍රියාකාරීව මැදිහත්වීම් සහ සහභාගීත්වය මූලික කර ගත යුතුය. නවලිබරල් ධනවාදී වැඩපිළිවෙල පරාජය කිරීමට සහ සමාජවාදී අනාගතයක් ගොඩනැගීමට අධිශ්ඨාන කරගත් විප්ලවවාදී සමාජවාදී පක්ෂ සමග CWI ජාත්‍යන්තරය ගොඩනැගීමේ තීරණාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටු කළ හැකි බවට අපගේ වසර 50ක ඉතිහාසය පෙන්නුම් කර ඇත.
    බි්‍රතාන්‍යයේ Militant සංවිධානය පිහිටුවීම සහ කම්කරු ජාත්‍යන්තර සඳහා කමිටුවේ ආරම්භක සමුළුව අතර දශකයක පමණ පරතරයක් පැවති නමුත් එයින් අදහස් කළේ අප නිහඩව සිටීම නොවේ. බි්‍රතාන්‍යයේ කටයුතු කළ අපි නිරතුරුවම ලෝක සිදුවීම් විශ්ලේෂණය කරමින් ජාත්‍යන්තර වශයෙන් අපේ බලවේග ගොඩනැංවීමේ නව මාර්ග සොයමින් කටයුතු කලෙමු.

    ස්කොට්ලන්තයේ සහ අයර්ලන්තයේ – (උතුරේ සහ දකුණේ) ට්‍රොට්ස්කිවාදීන් ලෙස හැඳින්වූ අප දන්නා කණ්ඩායම් සමඟ විවිධ සම්බන්ධතා පවත්වාගෙන ගියෙමු. 1960 ගණන්වල අගභාගයේ සහ 1970 ගණන්වල මුල් භාගයේදී අපි කුඩා සංවිධානයකින් බි්‍රතාන්‍යයේ LPYS ගොඩනඟා ගත්තෙමු, පසුව එහි වාර්ෂික ජාතික සම්මන්ත්‍රණවලදී තරුණයින් 2,000කට නොඅඩු සංඛ්‍යාවක් සිටින තත්වය දක්වා ගොඩනගා ගතිමු.
    අවාසනාවකට මෙන්, 1968 මැයි මාසයේ ප්‍රංශයේ විප්ලවවාදී සිදුවීම්වලට මැදිහත් වීමට අපට හැකියාවක් නොතිබුණි. එහෙත් ඒවා පුපුරා යාමට සති කිහිපයකට පෙර, ලන්ඩනයේ පැවැති මහජන විවාදයේ දී, අප සංවිධානයේ ලේකම් පීටර් ටැෆ් හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ නායකයින් වැරදි මාර්ගයක ගමන් කරන බව පෙන්වා දුන්නෙමි. ඔවුන් ප්‍රංශයේ සිදු වූ කම්කරුවන්ගේ අරගල බැහැර කරමින් සිටියා පමණක් නොව වියට්නාමයේ ගොවි හමුදාවේ අරගලය 1917 රුසියාවේ බොල්ෂෙවික් විප්ලවයට සමාන බව ප්‍රකාශ කළහ.

    1970 දී අපි ජාත්‍යන්තරය ගොඩනැගීම සඳහා වැඩපිළිවෙලක් නිෂ්පාදනය කරන ලදි. එය දෙවන ලෝක යුද්ධය අවසානයේ සිට අපගේ ජාත්‍යන්තර අත්දැකීම් සාරාංශ කිරීමක් විය. ඉදිරියට යා යුතු ආකාරය පිළිබඳව අපි ලන්ඩනයේ සම්මන්ත්‍රණ පැවැත්වූ අතර, පවතින හතරවන ජාත්‍යන්තරයට නැවත සම්බන්ධ වීමට උත්සාහ නොකිරීමට අපි තීරණය කළෙමු. ඒ සමග ලොවපුරා සිටින අනෙකුත් විප්ලවවාදී සහ වාමාංශික බලවේග සමඟ සාකච්ඡා කිරීම තුළින් ජාත්‍යන්තර වශයෙන් සහයෝගය ගොඩනැගීමට අපි කටයුතු ආරම්භ කළෙමු. අපට හැකි සෑම තැනකම සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහ අනෙකුත් කම්කරු පක්ෂවල තරුණ කොටස්වලට සමීප වීම සඳහා අපි LPYSහි සංවිධාන ජාලය භාවිතා කළෙමු.

    එවකට LPYS සභාපති වශයෙන් කටයුතු කළ පීටර් ඩොයිලි සහ අනෙකුත් සහෝදරවරු විදේශයන්හි විවිධ සම්මන්ත්‍රණවලට ගියහ. ඉන් එකක් වූයේ ස්වීඩන සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී තරුනයෝ සංවිධානයේ වාම විරුද්ධ පාර්ශවයේ කොටසක් අපගේ අදහස්වලට දිනාගැනීමය. ජර්මනියේ, තරුණ සමාජවාදී සංවිධානයේ සාමාජිකයින් ගණනාවක් LPYSහි ප්‍රචාරක කටයුතු වලට ආකර්ශනය වී අප හා එක් විය. එය 1980 ගණන් වන විට සැලකිය යුතු ලෙස වර්ධනය වූ ඉතා ධනාත්මක ප්‍රතිචාරයක් ලබා ගැනීමට සමත් විය.

    ලෝකයේ ට්‍රොට්ස්කිවාදී පළමු බහුජන පක්ෂය ලෙස පැවති ලංකාවේ “ලංකා සම සමාජ පක්‍ෂය” සමග සම්බන්දතා ආරම්භ වූයේ මෙම කාලයේදීය. එහි සභාගවාදී හා ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ප්‍රතිපත්තිවලට විරුද්ධ වූ එම පක්ෂයේ සාමාජිකයන් සමඟ සම්බන්දතා ඇති කිරීමට හැකි විය. 1974 වසරේදී ටෙඩ් ග්‍රාන්ට් සහ පීටර් ටැෆ්, සිරිතුංග ජයසූරිය ඇතුලු සහෝදරවරුන් සමගද පසුව ඉන්දියාවේ ජගදීෂ් චන්ද්‍ර ඇතුළු තරුණ විප්ලවාදීන් හමුවිය. ඔවුන් දශක ගණනාවක් තිස්සේ ශ්‍රී ලංකාවේ සහ ඉන්දියාවේ සීඩබ්ලිව්අයි ජාත්‍යන්තරයේ එම රට වල ශාඛා වලට නායකත්වය දෙමින් ආසියාවේ අපගේ බලවේග ගොඩනැගීමේදී එකිනෙකාට සහාය වෙමින් කටයුතු කර සිටින්නෙමු.
    යුද්ධ සහ විප්ලව යනු විප්ලවවාදී බලවේගයන් මුහුණ දෙන විශාලතම පරීක්ෂණය වන්නේය. ඔවුන්ගේ සංවිධානාත්මක ශක්තිය පවත්වා ගැනීම සම්බන්ධයෙන් පමණක් නොව, පංති අරගල වලට මැදිහත් වීම තීරණාත්මක සාදකයකි. ගෝලීය වශයෙන් සළකා බැලීමේදී අපගේ බලවේග තවමත් සාපේක්ෂ වශයෙන් දුර්වල වුවද, දේශපාලනික වශයෙන් අප මෙම පරීක්ෂණ වලදී ඉහලින් සමත් වී ඇති බව අපට විස්වාසය. එහෙත් කම්කරුවන් හා තරුනයින් අපගේ සංවිධාන වලට බැඳීමට ඒත්තු ගැන්වීමට අපට පහසු නොවූ අතර අතීතයේ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී හා ස්ටැලින්වාදී සංවිධානවල පාවාදීම් වල වැරදි දේශපාලනය සමග අපට නිරන්තර අරගල කිරීමට සිදුවිය. එම ක්‍රියාදාමය ඉදිරියටත් එසේම වලංගුය.

    කෙසේ වෙතත්, කම්කරු පන්ති අරගලයේ අත්‍යවශ්‍ය සාධකය වන සමාජවාදී වැඩපිලිවෙල මත පදනම්ව කටයුතු කරන පක්ෂ ගොඩ නැගීම පිලිබඳ අපගේ අවධාරනය, තීරණාත්මක සාධකය වන්නා සේම විප්ලවවාදී නායකත්වයන් ගොඩ නැගිමේදී එය බැහැර කළ නොහැක.

    සීඩබ්ලිව්අයි ජාත්‍යන්තරය සිය වසර 50 ක පැවැත්ම තුළ ට්‍රොට්ස්කිගේ න්‍යාය මත පදනම්ව සැබෑ කම්කරුවන්ගේ ජාත්‍යන්තරයක් ගොඩනඟමින් සමාජයේ පරිවර්තනය ගෙන යාමට ප්‍රමාණවත් බලවේග ඒකරාශි කරමින් සිටි. ඒ සඳහා ට්‍රොට්ස්කි විසින් ඉදිරිපත් කල සංක්‍රමනීය ක්‍රියාමාර්ගය නැමැති වැඩපිළිවෙල මත පදනම් වීම අපගේ සාර්ථකත්වයේ සංකේතයයි. ධනපති පංතියේ බලවේග ශක්තිමත්ව සිටින පරිසරයක සමාජවාදී පරිවර්තනයක් සාමකාමීව බිහිකිරීම කල හැක්කක් නොවේ. ධනේෂ්වර රාජ්‍යයේ බලවේගවල කොටස් පංති අරගලයේ වර්ධනයන් තුලදී කම්කරු පන්තියේ පැත්තට දිනා ගත හැකිය, එහෙත් ඉතිහාසයේ නොයෙක් වර අප දැක ඇති පරිදි, ධනපති පාලක පන්තිය සටනකින් තොරව ඊට ඉඩ නොදෙනු ඇත.

    ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කිගේ නායකත්වයෙන් ගොඩනැගුනු බොල්ෂෙවික් පක්ෂය වැනි පැහැදිලි දැක්මක් ඇති නායකත්වයක් සහිත, කම්කරුවන් විශ්වාස කරන පක්ෂයක්, ගොඩනැගීම ජාතික හා ජාත්‍යන්තර පරිමාණයෙන් ධනවාදය අවසන් කිරීම සඳහා පූර්ව කොන්දේසියක් වන්නේය.

    වර්තමාන තත්වයන් තුළ, එක් රටක බලයට පත් වන කම්කරු පංතිය විසින් කරනු ලබන ආයාචනයක් හරහා දේශසීමා බිඳගොස් සාර්ථක විප්ලවයක් ලැව් ගින්නක්සේ අවුලුවාලනු ඇත. සමාජවාදයේ සහ කොමියුනිස්ට්වාදයේ පදනම මත මානව වර්ගයාගේ අනාගතය පරිවර්තනය කිරීම සඳහා ලොව පුරා කම්කරුවන්ගේ අරගල එක්සත් කිරීමේ තීරණාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටු කරන සැලකිය යුතු සංවිධානයක් බවට කම්කරු ජාත්‍යන්තරයක් සඳහා කමිටුව ලොව පුරා ගොඩනැගිය හැකි බව අපගේ මෑත ඉතිහාස ක්‍රියාකාරකම් වලින් මැනවින් පිළිබිඹු කරනු ලබයි.

  • යන යකා  කොරහත් බිඳගෙන  යාමට පෙර…

    යන යකා කොරහත් බිඳගෙන යාමට පෙර…

     

    රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයාට ඉවසිල්ලක් නැත. රට හදන්නට ඉවසිල්ලෙන් නැත. ඒ වෙනුවෙන් නොකරන දෙයක් නැත. ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග ගිවිසුම ගහන කල් ඔහුට ඉවසිල්ලෙන් නොතිබිණි. ඉන්පසු එහි ණය වාරිකය ලබාගන්නා තුරුද ඉවසිල්ලෙන් නොතිබිණි. ඒ වෙනුවෙන් දේශීය සහ විදේශීය ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කළයුතු විය. කොතරම් තදින් උත්සාහ කළද විදේශීය ණය ප්‍රතිව්‍යුහගතය පිළිබඳ සාකච්ඡා තාමත් ඉබි ගමනේ ය. එහෙත් දේශීය ණය ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණය නම් විදුලි වේගයෙන් සිදුවිය. ඒ මේරටේ ලක්ෂ සංඛ්‍යාත සේවක පිරිසගේ එකම රැකවරණය හැටියට පවතින සේවක අර්ථ්සාධක අරමුදල බිල්ලට ගැනීමෙනි. එයින් නොනැවතී ඔහු තම නොඉවසිල්ල පෙන්නුම් කරන වැඩ ගොඩකට අතගසා තිබේ.

    රටේ සම්පත් විකුණා දැමීමට මේ ජනාධිපතිවරයාට ඇති නොඉවසිල්ල එක අතකට පුදුම සහගතය. ඓතිහාසික ගොඩනැගිල්ලක් වූ නුවරඑළිය තැපැල් කාර්්‍යාලය එලෙසින් පවතිනු දැකීම ඔහුට ඉවසුම් නොදෙයි. ඔහු එය දකින්නේ සල්ලි උල්පතක් ලෙසිනි. එය සංචාරක හෝටලයක් බවට පරිවර්තනය කිරීම සඳහා ඔහුට තිබූ නොඉවසිල්ල මාධ්‍ය මගින් මුළු රටටම දැකගත හැකිවිය. එහෙත් එය ඉටුකර ගැනීමට ඔහුට තවමත් හැකිවී නැත.
    විදුලි බල මණ්ඩලය කොටස් 12කට කඩා දෙස් විදෙස් ව්‍යාපාරිකයන්ට විකිණීම සඳහා වන පනත් කෙටුම්පතක් මේ වනවිට පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර තිබේ. රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ ඔහු වටේ සිටින සීමිත කල්ලිය හැර ඉංජිනේරුවන් විද්වත් වෘත්තිකයන් ඇතුළු සියලු දෙනා මෙයට විරුද්ධය. රටේ විදුලිය උත්පාදනය සහ බෙදාහැරීම පෞද්ගලික ව්‍යාපාරිකයන් විශේෂයෙන්ම රනිල් වඩාත් ප්‍රියකරන ඉන්දීය හෝ වෙනත් විදේශීය ව්‍යාපාරිකයන් අතට පත්වුවහොත් රටේ බලශක්ති සුරක්ෂිතභාවයට එල්ල වන තර්ජන ගැන මෙම ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රාමාණිකයන් රැසක් පෙන්වාදී තිබියදීත් එම සැලසුම එලෙසම ක්‍රියාත්මක කිරීමට ඔහු කැස කවමින් සිටී.

    මේ අතරතුරේ රනිල් වික්‍රමසිංහගේ වැඩිම අවධානයක් යොමුවී ඇති ක්ෂේත්‍රයක් වනුයේ අධ්‍යාපනයයි. විවිධ අධ්‍යාපන අවස්ථා සඳහා රටේ ඇති ඉල්ලුම දෙස බලන විට අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රය තරම් හොඳ ඉල්ලමක් තවත් නැති බව මේ කපටි නරියා දනී. කිසිදු ජන වරමක් නැති නිසා ඔහුට ජනතාවට වගකීමක් ද නැත. ඒ අනුව අධ්‍යාපනය පාපන්දුවක් සේ සලකා රිසි සේ ඒ මේ අතට පාපහර දීමට රනිල් වික්‍රමසිංහ ක්‍රියා කරමින් සිටී. ඔහුගේ මානසිකත්වයට ගැලපෙන පරිදි ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය කරදීමට සමත් ගෝලබාල පිරිසක්ද ඔහුට සිටී. එවන් පිරිසක් විසින් සම්පාදනය කරන ලද ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති රාමුව ඔස්සේ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ තම අභිලාෂයන් සපුරා ගැනීමටය මේ පාලකයා සැදී පැහැදී සිටින්නේ. මෙම ඊනියා ප්‍රතිපත්ති රාමුව සකස් කිරීම සඳහා රටේ පිලිගත් අධ්‍යාපන විශේෂඥයන් කිසිවකු සම්බන්ධ කරගෙන නැත. ගුරු සංගම්, ශිෂ්‍ය සංගම් හෝ විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය සංගම් කිසිවක් සමග සාකච්ඡා කොට නැත. මේ ප්‍රතිපත්ති රාමුව සකස් කිරීම සඳහා පත්කර තිබූ කමිටුවේ සිටි වැඩිදෙනා ව්‍යාපාරිකයන් ය. අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ආකල්පය කුමක්දැයි මේ අනුව හිතාගත හැකිය.

    1943දී කන්නන්ගර මහතා විසින් හඳුන්වා දෙන ලද නිදහස් අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්තිය මුළුමනින්ම ආපසු හරවා නූතන බමුණු කුලයක් වෙතට අධ්‍යාපනය වරප්‍රසාදයක් ලෙස අයිති කරදී පහළ පන්තියේ දූදරුවන් අධ්‍යාපනයෙන් පිටමං කොට ඔවුන් පොල් කඩන්නන්, කුලියට වැඩ කරන්නන් ලෙසින් තබාගැනීමේ අලුත් වැඩවසම් සම්ප්‍රදායක් මෙමගින් ඇති කිරීමට උත්සාහයක් දරා ඇත. දැනට දරුවන් 200කට අඩුවෙන් ඉගෙනුම ලබන පාසල් පොකුරු පාසල් ක්‍රමයකට බද්ධ කොට ක්‍රමයෙන් වසා දැමීමත් මෙහි එක අරමුණකි.

    මෙම ඊනියා ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති රාමුව මේ රටේ මේ වනවිට නාමික හෝ වශයෙන් පවතින නිදහස් අධ්‍යාපනය මුළුමනින්ම පාහේ අහෝසි කොට රාජ්‍යය අධ්‍යාපනය පිළිබඳ වගකීම්වලින් මිදී වෙළෙඳපොළ යාන්ත්‍රණය මත පදනම් කෙරෙන වැඩපිළිවෙළක් බව ඉතා පැහැදිලිය. විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනය ඇතුළුව විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්ය ප්‍රජාවත්, රටේ බුද්ධිමතුන් විශාල සංඛ්‍යාවක් ද දැනටමත් මෙයට විරෝධය පළ කොට ඇත. එහෙත් ප්‍රජාවේ හඬට සවන් නොදෙන වත්මන් ජනාධිපතිවරයා අධ්‍යාපනය වෙළෙඳ භාණ්ඩයක් කිරීමේ තම දිගුකාලීන අරමුණ සාක්ෂාත් කරගැනීම සඳහා ලැබී ඇති මේ අවස්ථාවෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ගන්නට මාණ බලමින් සිටී.
    මේ හැර ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග ඇති කරගත් ගිවිසුම රටේ නීතියක් බවට පත්කිරීම සඳහා ආර්ථික පරිවර්තන පනතක් හඳුන්වා දීමට ද ඔහු ලහි ලහියේ සැරසෙයි. තම ධුර කාලයේ ඉතිරි මාස පහක පමණ කාලය තුළදී තවත් අලුත් නීති 63ක් පැනවීමට ඔහුට උවමනා වී ඇත. මෙයින් අති බහුතරයක් එක්කෝ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් කප්පාදු කරන නැතහොත් නව ලිබරල් ගෝලීය වැඩපිළිවෙළට මේ රට ගැට ගහන නීති බව ඔහුගේම ප්‍රකාශවලින් පෙනීයයි. රනිල් වික්‍රමසිංහගේ පාලන කාලය නිමාවන විට මේ රටේ ඉතිරි වන්නේ හපයක් පමණි.

    මේ තත්වය කිසිසේත් ඉසුඹු ලන්නට පුලුවන් කාලයක් නොවේ. රනිල්ට විරුද්ධ ජනතාවගේ පාර්ශ්වය විරෝධතා ක්‍රියාමාර්ග සඳහා සැලසුම් සකස් කරද්දී රනිල්ගේ පාර්ශ්වය අඛණ්ඩව වැඩෙහි යෙදෙයි. ඔහු තම යාන්ත්‍රණය ඒ තරම් කාර්ය්‍යක්ෂම ලෙස මෙහෙයවයි. කෘත්‍රිම බුද්ධි තාක්ෂණය පවා ඔහු තම ගමන වෙනුවෙන් යොදා ගැනීමට පසුබට නොවෙයි. තමාට වැඩි කාලයක් නැති නිසා යන යකා කොරහත් බිඳගෙන යන ලෙසින් පොදු ජනයා සුන්නත්දූලි කොට මේ රට ලෝක ධනේශ්වර පන්තියට රිසි සේ සූරාකන්නට හැකි තෝතැන්නක් කිරීමටය රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා ලකලෑස්ති වන්නේ.

    එසේ වුවද මේ විනාශයට එරෙහිව රට පුරා විරෝධතා මතුවෙමින් තිබේ. තම තමන්ගේ අංශවලට අදාළ ප්‍රශ්න විසඳාගැනීම සඳහා විශ්ව විද්‍යාලවල අනධ්‍යයන සේවකයන්, ග්‍රාම නිලධාරින් ඇතුළුව ක්ෂේත්‍ර කීපයකම සේවකයන් වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාමාර්ගවලට අවතීර්ණ වී තිබිණ. තම වැටුප් විසමතාවට අදාළ ඉතිරි තුනෙන් දෙක ලබාගැනීම සඳහා ගුරු විදුහල්පතිවරු සංවිධානය වෙමින් සිටිති. රජයේ විධායක නිලධාරින් පවා පාරට බහින තත්ත්වයක් දැන් උද්ගතව ඇත. සියලු රාජ්‍ය සේවකයෝ ජීවත්වීමට සරිලන වැටුපක් ලබා ගැනීම සඳහා අරගලයකට සූදානම් වෙමින් සිටිති.

    එහෙත් බරපතළම තත්ත්වය ඇත්තේ වතුකරයේය. දැනට ගෙවන වහල් වැටුප යාන්තම් රුපියල් 700කින් වැඩිකර ගැනීම සඳහා හීන දකින්නට, හූල්ලන්නට වතු කම්කරුවන්ට සිදුව ඇත. රනිල්ගෙ 1700යේ විහිළුවට එදා අත්පුඩි ගැසුවද තමන් රැවටීමට ලක්වූ බව වතු කම්කරුවන් දැන් තේරුම් ගනිමින් සිටිති.

    මේ තත්ත්වයෙන් පෙනී යන්නේ සියලු ක්ෂේත්‍රවල වැඩකරන ජනයා බරපතළ අසහනයකින් පෙළෙන බවත් තම අයිතීන් දිනාගැනීම සඳහා සටන් කිරීමට අවශ්‍ය බව ඔවුන් තේරුම් ගනිමින් සිටින බවත් ය. වතු කම්කරුවන් මුහුණ පාන වැටුප් ගැටලුව හැර අනෙක් හැම අරගලයක්ම කොළඹ කේන්ද්‍රීය සටන් වෙයි. වතු කම්කරු වැටුප් සටන දකුණේ වෘත්තීය සමිති අරගල සමග බද්ධ කරගැනීම මූලිකවම කළයුතු දෙයක්. වෘත්තීය හෝ කම්කරු අරගල නොමැති වුවද තම ජාතික අයිතිය වෙනුවෙන් දිගුකාලීන අරගලයක නිරත වී සිටින උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනයා මේ අරගල සමග සම්බන්ධ කරගැනීමත් ඒ වගේම අත්‍යවශ්‍ය කාරණයක්. මෙවැනි පුළුල් දැක්මකින් කම්කරු පන්ති ව්‍යාපාරය ක්‍රියාත්මක වුවහොත් රනිල්ගේ මෙම නව ලිබරල්වාදී වැඩපිළිවෙළ සහ එයත් සමග ඈඳී ඇති ප්‍රහාරය වළක්වා ගතහැකි වනු ඇත.

  • රනිල් වැල් පාලමෙන් ඇද වැටෙයි

    රනිල් වැල් පාලමෙන් ඇද වැටෙයි

    රනිල් පසුගිය කාලයේ නිතර ප්‍රකාශ කළ හුණුවටයේ කථාවේ ගෲෂා විසින් දරුවා සමග වැල්පාලමෙන් ගොඩවූ අන්දමට තමන්ද වැල්පාලමෙන් එගොඩ යන බව කියන කයිවාරුව මේ දිනවල වැඩිය අසන්නට නොලැබේ. ඊට හේතුවන්නේ රනිල් – රාජපක්‍ෂගේ දේශපාලන වැඩ පිළිවෙල ආර්ථික වැඩපිළිවෙලද ඔහු හිතූ ලෙස සාර්ථකත්වයක් පෙන්නුම් නොකිරිමය. විශේෂයෙන් දේශපාලන කරලියේ ඔහු බලාපොරොත්තු වූ මැජික් පෙන්වීමට රනිල් ඇතුලු නඩය අසමත් වූ බව මෙවර මැයි දිනයෙන් පෙන්නුම් කෙරින. රනිල්ගේ ජනාධිපති අපේක්‍ෂක කම මැයි දින වේදිකාවේදී ඔහු විසින් ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට නියමිතව තිබු අතර සජිත් ප්‍රේමදාසගේ සමගි ජන බලවේගයෙන් හර්ෂ, එරාන්, කබීර් හා තලතා ඇතුලු මන්ත්‍රි කණ්ඩායමක් එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයට යලි සමබන්ධ වීම ගැන ඔවුන් තුල විශාල බලාපොරොත්තු ඇති කරගෙන තිබුණි. නමුත් එය එලෙසින් සිදු නොවීම නිසා රනිල් කඳවුරට විශාල පසු බැසීමක් වූ අතර රනිල් විසින් පෙර පොරොන්දු වූ අයුරින් තම අපේක්‍ෂකත්වය ප්‍රකාශයට පත් කිරීමද අකුලා ගන්නා ලදි.

    පසුගිය දිනවල සිදුවූ දේශපාලන වර්ධනයන් සලකා බැලීමේදී ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වී ජයග්‍රහණය ලබා ගැනීම ගැන ඔහුට විශ්වාසයක් නොතිබීම රනිල්ගේ අදහස මේ අන්දමට පසු පසට ගැනීමට හේතුවී තිබේ. රුවන් විජේවර්ධන විසින් “රනිල්ට ඉඩ දෙමු” යනුවෙන් දකුණේ සංවිධානය කළ මෝටර් සයිකල් පෙළපාලිය අතිශයෙන්ම අසාර්ථක එකක් වීම රනිල්ට ගම් මට්ටමින් තිබෙන ජනතා විරෝධය පෙන්නුම් කිරීමක්ද විය. එම සයිකල් පෙලපාලියට නගරබද හා ගම්බද ජනතාවගෙන් කිසිදු සහයෝගයක් නොලද අතර එය තනිකරම එජාප හිතවතුන් කීප දෙනෙකු මුදල් යොදවා කළ අසාර්ථක ප්‍රයත්නයක් බව පැහැදිලි විය. එසේම රනිල් පසුගිය දිනවල උතුරේ සංචාරය කරමින් දෙමළ ජනතාව රවටා ගැනීමට ගත් උත්සාහයන්ද රනිල්ගේ බලාපොරොත්තු බිද දැමීමට හේතු විය. දුප්පත් ජනතාවට නොමිලේ සහල් මල්ලක් ලබාදීම, ඉඩම් ඔප්පු ලබා දීම වැනි ඡන්දය ඉලක්ක කරගෙන දියත් කළ ව්‍යාපෘති වලින්ද ඔවුන් බලාපොරොත්තුවූ ප්‍රතිචාර නොලැබීම නිසා රනිල් හිතවාදීන් කළ කිරීමට පත්ව ඇති බව පෙනෙන්නට ඇත.

    ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කරණය කෙරෙහි ඔවුන් විසින් තැබු බලාපොරොත්තු අසාර්ථක වීම හා එම වැඩ පිළිවෙල තව තවත් කල් යන තත්වයක් උදා වීම සමග ආර්ථික ක්‍ෂේත්‍රයේ රනිල්ගේ බලාපොරොත්තු බිඳවැටීමට හේතුවී ඇත. එසේම ෂඵත්‍ විසින් දූෂණය නතර කිරීම සම්බන්ධව කෙරනු ලබන අවධාරණය සාර්ථක කිරීම සඳහා පියවර ගැනීමට රනිල් – රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට නොහැකි වීමද මෙම අර්බුදය උග්‍ර කිරීමට හේතුවී ඇත. අනෙක් පැත්තෙන් රක්‍ෂණය, විදුලිබලය හා ටෙලිකොම් වැනි රාජ්‍ය දේපොල විකිණීම සඳහා කළ යුතු ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණය කිරීමට ඔහු විසින් ගෙන යන වැඩපිළිවෙලට එරෙහිව කම්කරු පංතිය තුළින් මතුවී තිබෙන බරපතල විරෝධයද රනිල් පසු පසට තල්ලු කිරීමට සමත් වී ඇත. මෙම පසුබිම තුළ වජිර අබේවර්ධන වැනි රනිල්ගේ කේවට්ටයින් කුමන කයිවාරු ගැසුවද රනිල් තමන් ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීම ගැන නැවත දෙගිඩියාවකට පත්ව තිබෙන බව පැහැදිලිව දැකිය හැකිය. රනිල් වැල්පාලමෙන් ගොඩ වීම ගැන නිතර සිදු කළ වගාඩම්බරය ගැන දැන් නිහඬ වීම පෙන්වන්නේ වැල් පාලමෙන් ගොඩවීම කෙසේ වුවද රනිල් වැල් පාලමෙන් ඇද වැටීමට නියමිත බවය.

    පොහොට්ටුව හා රනිල් අතර මතුවෙමින් එන කඹ ඇදිල්ලද රනිල්ගේ බලාපොරොත්තු බිඳවැටීමට හේතුවී තිබේ. පොහොට්ටුවේ අයිතිකරුවා වන බැසිල්ගේ දැඩි අදහස වී තිබෙන්නේ ජනාධිපතිවරණයට පෙර මහ මැතිවරණය පැවැත්විය යුතු බවය. එසේම මෙවර මැයි දිනයේදී රනිල් තරඟ කරන්නේ නම් ඒ බව ප්‍රකාශයට පත් කරන ලෙස බැසිල් විසින් රනිල්ගෙන් කරන ලද ඉල්ලීමද ඔහු ප්‍රතික්‍ෂේප කිරීම ඔවුන් අතර තිබෙන සීතල යුද්ධයේ ස්වභාවය ප්‍රකාශයට පත්වීමකි. මේ අතර නාමල් රාජපක්‍ෂ විසින් මීලග ජනාධිපතිවරණ ඡන්ද පත්‍රිකාවේ අනිවාර්්‍යයෙන්ම පොහොට්ටුවේ ඡන්ද සලකුණ තිබෙන බවට කළ ප්‍රකාශයද රනිල් පාර්ශවයට ගැසූ කම්මුල් පහරක් වී ඇත. කෙසේ වුවද රනිල්ගේ අදහස වන්නේ පොහොට්ටුව, එජාපය ඇතුලු ආණ්ඩු පක්‍ෂයට සම්බන්ද සියලු දෙනාගේ සහයෝගය මත පොදු අපේක්‍ෂකයෙකු ලෙස ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්වීමටය. කුමන පදනමකින් රනිල් ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වුවද ඔහුට ජයග්‍රහණය කිරීමට නොහැකි වන අතර ස්ථීර වශයෙන්ම පරාජයට පත් වනු ඇත. කොළඹ මැද පන්තික නාගරික ජනතාවගේ යම් ප්‍රතිශතයක් රනිල් කෙරෙහි බලාපොරොත්තු රදවා තැබුවද කම්කරු පංතිය ප්‍රමුඛ ගොවි හා ධීවර ජනතාව පමණක් නොව උතුර හා නැගෙනහිර දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනතාවගේ සහයෝගයද ස්ථිර වශයෙන් රනිල් ඔහු නොලැබෙනු ඇත. මෙම පසුබිම තුළ රනිල්ට ඔහු ජනාධිපතිවරණයට තරඟ කරනවාද නැද්ද යන්න ගැන නැවතත් සලකා බැලීමට සිදු වන බව නම් පැහැදිලිය.

    ජවිපෙ නායකයින්ගේ බල්ටි

    ජවිපෙ නායක අනුර කුමාර දිසානායක මේ දින වල නිතර තම ස්ථාවරයන් වෙනස් කරමින් දේශපාලන බල්ටි ගැසීමේ ක්‍රීඩාවේ යෙදෙන බව දැකිය හැකිය. පසුගිය මස ඔහුගේ බල්ටිය වූයේ ඉන්දියාව සම්බන්දයෙන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ආරම්භයක් ස්ථාවරය වන ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය වෙනස් කරමින් ඉන්දියාව සමග අලුත් දීගයකට ඇතුල්වීමය. මැතිවරණ ආසන්න කාලයේදී දේශපාලන නායකයින් විසින් නිතර සිදු කරන මෙම අවස්ථාවාදී හැසිරීම අනුර කුමාරගෙන් නිතර ප්‍රදර්ශණය වීම අරුමයක් නොවේ. රනිල් වැල් පාලමේ ගමන් කිරීම ගැන කථාව හා එය ෂඵත්‍ එක විසින් ලංකාව වෙත අටවන ලද උගුලක් ලෙස පසුගිය කාලයේ මොරදුන් අනුර කුමාර නොබෝදා රුපවාහිණී සංවාද වැඩ සටහනකට සහභාගි වෙමින් ප්‍රකාශකලේ රනිල් බාගයක් දුර ගමන් කර ඇති වැල්පාලමේ ඉතිරි කොටස ගමන් කිරීමට තමන් සූදානම් බවය. මෙය ජවිපෙ ගමන් කර තිබෙන අවස්ථාවාදී දේශපාලන පිරිහීම මැනවින් ප්‍රදර්ශණය කිරීමකි. ජවිපෙය ක්‍රමානුකූලව පාර්ලිමේන්තුවාදී ධනපති පක්‍ෂයක් බවට පරිවර්තනය වෙමින් පවතින බව මෙම ක්‍රියාදාමයන්ගෙන් තහවුරුකර පෙන්නුම් කරනු ලබයි. දේශපාලනික වශයෙන් ජවිපෙය තුළ සිදුවන මෙම පිරිහීම ජවිපෙ හා භඡඡය වෙත ආකර්ශණය වෙමින් පවතින වාමගාමී කොටස් තේරුම් නොගැනීම බරපතල ඛේදවාචකයකි.
    ජාතික ජන බලවේගය නමින් පෙනී සිටින ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නායකයින් මේ දින වල නිතර රූපවාහිණි වැඩ සටහන්වල දැකිය හැකිය. එවන් රූපවාහිණි වැඩ සටහනකදී ජවිපෙ නායකයෙකු වන නලීන් හේවගේ කළ ප්‍රකාශය ආන්දෝලනාත්මක එකකි. නිවේදකයා නැගූ ප්‍රශ්ණයකට පිළිතුර වශයෙන් නලීන් හේවගේ ප්‍රකාශ කලේ 1988 – 89 භීෂණ කාලයේදී ඝාතනයට ලක්වූයේ මංකොල්ලකාරයින්, ස්ත්‍රි දුෂකයින් හා හොර මත්පැන් වෙළන්දන් බවයි. එකී ඝාතන වලට සිදුවූවාය යන හැඟීම මතු කිරීම සඳහා බාල ඝනයේ උත්සාහයක නලීන් හේවගේ විසින් ප්‍රදර්ශණය කෙරින. ඔහුගේ තර්ක ක්‍රමයට අනුව වර්තමාන රනිල් රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ ටිරාන් අලස්ගේ පොලිස්පති දේශබන්දු තෙන්නකෝන් විසින් සිදු කරන අනීතික මිනිස් ඝාතන සාධාරණය කරනවාද යන්න ගැන ජවිපෙ නායකයින් පිළිතුරු දිය යුතුය. ටිරාන් අලස් ප්‍රසිද්ධ රැස්වීමකදී ප්‍රකාශ කලේ කුඩුකාරයින් මරා දැමීම පවක් නොවන බවය. ඔහුගේ මෙම කැලෑනීතියට එරෙහිව නීතිඥ සංගමය දැඩි ප්‍රකාශයක්ද නිකුත් කරන ලදි. ජවිපෙ හිතාමතාම වසන් කිරීමට තැත් කරන සත්‍ය වන්නේ වෘත්තිය සමිති නායකයින්වූ එල්. ඩබ්. පන්ඩිත රජයේ මුද්‍රණාලයේ ජී.ඩී. විමලසේන, ගුරු සංගම් නායක හබරාදුවේ ජොර්ජ් රත්නායක වැනි වමේ නායකයින් ඝාතනය කලේ ඇයිද යන්නය. ඔවුන් ස්ත්‍රි දුෂකයින් හා මංකොල්ලකරුවන් වන්නේද යන්න ගැන ජවිපෙ තම ස්ථාවරය ප්‍රකාශ කළ යුතුය. ජවිපෙ 88-89 දියත් කල කැලෑ නීතිය මගින් තම දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් විශාල සංඛ්‍යාවක් ඝාතනය කල බව ජවිපෙයට වසන් කළ නොහැකි ලෙස ඉතිහාසයේ සටහන්ව තිබේ.
    මේ අතර ලාල්කාන්ත විසින් ජවිපෙ මැයි රැලියේදී සිදු කල ප්‍රකාශයක්ද මේ දින වල සමාජමාධ්‍ය හරහා සාකච්ඡාවට බදුන් වෙයි. ඔහු එහිදී කියා සිටියේ නීති පැනවීමේ හා යුක්තිය සසඳලීමේ අධිකරණ බලය ගමට ලබා දිය යුතු බවයි. මේ ගැන පොහොට්ටුවේ නායකයින් මෙන්ම සජිත් ප්‍රේමදාසගේ සමගි ජන බලවේගයේ අයද බරපතල විවේචනයන් සිදු කරන බව දැකිය හැක. ධනපති පංතියේ නියෝජිතයින්ගේ විවේචන කෙසේ වූවද ලාල්කාන්තගේ මෙම ප්‍රකාශය බලය විමධ්‍යගත කිරීමේ සංකල්පය හා එක්ව බැලීමේදී වැරදි අදහසක් නොවන බව කිය යුතුය. ගමේ ප්‍රශ්ණ විසඳීමේ බලය ගමට ලබා දීම ප්‍රගතිශීලි අදහසක් වන නමුදු ජවිපෙය මේ මගින් උත්සාහ කරන්නේ ජවිපෙ කාඩර්වරුන්ට ප්‍රශ්ණ විසඳීමේ බලය හා අයිතිය දීමක් නම් එය කාම්බෝජයේ පොල්පොට්ගේ “කෙමරූෆ්” පාලනය විසින් සිදු කල අමානුෂික ඝාතන සංස්කෘතියකට ලංකාව ඇද දැමීමක්ද යන්න බරපතල ලෙස සාකච්ඡාවට ගත යුතුය. 88-89 පමණක් නොව ජවිපේ ඉතිහාසය පුරා කලු පැල්ලම් වලින් ගහණ වී ඇති බව සැගවිය නොහැක. ජවිපෙ විසින් සිදුකල කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍ය නායක දයා පතිරණ ඝාතනය හා අනුරාධපුරේ නන්දන මාරසිංහ ඝාතනයද ඒ අතර කැපී පෙනේ. සැබැවින්ම ජවිපෙ නායක අනුර කුමාර කැනඩාව, ප්‍රංශය වැනි රටවල ලාංකික ප්‍රේක්‍ෂකයින් අමතා කරනු ලබන වහෙන් ඔරෝ භාෂාව අත්හැර දමා මෙකී ඝාතන ගැන විවෘත ප්‍රකාශයක් ඔහු කළ යුතුය.

    වසර 76ක ගෙවී ගිය කාලය තුල ප්‍රධාන ධාරාවේ ධනපති පක්ෂ ගෙන ගිය අවස්ථාවාදී දේශපාලනය මාලිමාව විසින්ද කරගෙන යෑම ආරම්භ කර ඇත. ධනපති දේශපාලන පක්ෂ ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය මැතිවරණයක් ආසන්න වන විට කරලියට ගෙන එනු ලබයි. රණවිරුවන් ලෙස හඳුන්වනු ලබන ප්‍රධාන පෙලේ විශ්‍රාමික හමුදා සාමාජිකයන් පමණක් නොව භික්ෂු සංවිධාන බිහිකිරීම පෙන්නුම් කරන්නේ ජාතික ජන බලවේගය පැරණි පාරේම ගමන් කරන පිරිසක් බවය. මෙකී ක්‍රියාවන් හරහා ජාතික ජනබලවේගය උත්සාහ කරන්නේ පොහොට්ටුවට හිතවත් සිංහල බෞද්ධ ඡන්ද පදනම තමන් වෙත ආකර්ශණය කර ගැනීමටය. ඝෝඨාභය ලබාගත් 69 ලක්ෂයෙන් ලොකු කුට්ටියක් කඩා ගැනීම ඔවුන්ගේ ඉලක්කයයි. ජවිපෙය හා ජාතික ජන බලවේගය මෙම ක්‍රියාවේදී සජිත්ගේ සමගි ජන බලවේගයට වඩා මේ සඳහා සමීපකමක් ඇත. ජවිපෙය ආරම්භයේ සිටම ශ්‍රිලනිපයට ආසන්න ස්ථාවරයක් ගත් අතර සිංහල බෞද්ධ ජනතාව (දෙමළ ජනතාව අමතක කර දැමු) කේන්ද්‍ර ගත කර ගත් බලවේගයකි. අනුර කුමාර උතුරට ගොස් දෙමළ ජනතාව රැවටීමත්, නැගෙනහිරට ගොස් මුස්ලිම් ජනතාව රැවටීමත් සිදු කරනු ලැබුවද ජවිපෙ ප්‍රධාන ඉලක්කය දකුණේ සිංහල බෞද්ධ ඡන්ද පදනම තමන්ට දිනා ගැනීමය. ජවිපෙ හා ජාතික ජන බලවේගය අවස්ථාවාදී දේශපාලනය වැළඳගෙන ඇත්තේ ඕනෑම ජරාවක් භුක්ති විඳ බලය ලබා ගැනීම එකම උවමනාව බවට පත් කර ගෙන ඇති බැවිනි.